بیدار شو

فصل سوم

دوا آگهو . دوا يعني الهي ؛ آگهو يعني آواره .

زندگي بي امني است ؛ در خطر رشد مي كند . ايمن نيست ؛ فقط در خطر امكان مي يابد . مرگ ايمن است ؛ زندگي يك ريسك است . از اين رو كساني كه واقعاً مي خواهند زندگي كنند ريسكهاي بسياري را بايد بپذيرند . آنها بايد به سمت ناشناخته بروند . آنها بايد يكي از اصلي ترين درسها را بياموزند : كه خانه اي وجود ندارد ؛ كه زندگي يك زيارت است ، بي آغاز و بي پايان . بله ، مكانهايي وجود دارد كه تو مي تواني استراحت كني ، اما آنها فقط يك استراحتگاه شبانه اند و در هنگام صبح بايد دوباره حركت كني . زندگي جنبش است ، آن هرگز به سمت هيچ هدفي نمي رود ؛ به همين دليل است كه ابدي است .

مرگ آغاز دارد و پايان . اما تو مرگ نيستي ؛ تو زندگي هستي . مرگ يك تصور غلط است . مردم مرگ را خلق كرده اند زيرا امنيت را آرزو مندند . اين ميل به امنيت است كه مرگ را مي آفريند ، كه فرد را از زندگي مي ترساند . كه جلوي حركت فرد را به سمت ناشناخته مي گيرد .

تنها غذاي زندگي ريسك است : بيشتر ريسك كني ، بيشتر زنده اي . و يكبار كه تو آن را درك كردي ، نه از روي نااميدي ، نه از روي درماندگي ، اما از روي آگاهي مراقبه گون ... يكبار كه آن را درك كردي از زيبايي ناب آن امكان هيجان زده مي شوي .

زندگي چيزي غير ممكن است . نبايد باشد اما هست . وجود ما يك معجزه است ، وجود درختان و پرندگان معجزه است . آن واقعاً يك معجزه است ، زيرا كل كيهان مرده است .

ميليونها و ميليونها ستاره و ميليونها و ميليونها منظومه ي شمسي مرده هستند . فقط بز اين سياره ي زمين كوچك ، كه هيچ است .. اگر به سهم آن بينديشي ، فقط يك ذره گرد و غبار است .. زندگي در آن رخ نموده است . اينجا ميمون ترين مكان در كل هستي است . پرندگان مي سرايند ، درختان رشد مي كنند ، شكوفا مي شوند ، مردم آنجا هستند ، عشق مي ورزند ، مي خوانند ، مي رقصند . چيزي باور نكردني روي داده است .

آگاه شدن از آن ، خوش آمد گفتن به آن ، لذت بردن در آن ، سلوك است . اعتماد داشتن به آن سلوك است .   همراه شدن با آن بدون هيچ نظري در مورد هدايت آن ، سلوك است . تسليم شدن به آن ، سلوك است . انسان مي تواند آوارگي را با نااميدي بپذيرد ؛ آنگاه فرد كل نكته را از دست مي دهد . آن جايي است كه اگزيستانسياليسم كل نكته را از دست داد : هايدگر ، سارتر ، كامو ، آنها همگي نكته را از دست دادند . آنها خيلي نزديك شده بودند ؛ حقيقت همان گوشه كنار بود . آنها به اندازه ي هر بودايي نزديك شده بودند ، اما از دست دادند . به جاي سعادتمند شدن آنها خيلي خيلي غمگين شدند كه زندگي معني اي ندارد ، كه زندگي هدفي ندارد ، كه زندگي امنيتي ندارد . آنها بسيار بهت زده شدند ؛ آن بسيار تكان دهنده بود .

بوداها نيز به همين نتيجه رسيدند ، اما به جاي اين كه غمگين شوند ، به ناشناخته پريدند . آنها از تمام محدوده ها گذشتند . و زندگي را همان گونه كه هست پذيرفتند . پذيرفتند كه آن طبيعت زندگي است ؛ دليلي براي احساس سرخوردگي وجود ندارد . و آنها درك كردند كه اين زيبايي زندگي است كه ناايمن است ، زيرا بعد از آن است كه امكان كاوش و ابداع به وجود مي آيد .

بعد از آن است كه امكان برخورد با نو به وجود مي آيد ؛ بعد از آن است كه امكان شگفتيها به وجود مي آيد . اگر همه چيز ايمن باشد ، مشخص و معين باشد ، حفاظت شده ، داراي گارانتي ، رقص و هيجاني وجود نخواهد داشت .

بودا ها رقصيداند ! ديدند كه چيزي باور نكردني روي داده است ، معجزه را ديده اند ، آنها شادي كردند . مسيح بارها و بارها به حواريونش مي گويد : شادي كنيد ، شادي كنيد ! دوبار و دوباره مي گويم : شادي كنيد !

و آن كل تعاليم من است . من به تو هدفي نمي دهم ، من حتي هيچ جهتي را نشانت نمي دهم . به سادگي تو را از واقعيات زندگي آگاه مي سازم ، آن چيست ، چگونه است . با آن به گردش درآ . با آن همراه باش ، بي هيچ آرزوي شخصي ، بي هيچ عقيده اي كه چگونه بايد باشد . بگذار همان گونه كه هست ، باشد ، و تو آسوده اي . آن آسودگي ، سلوك است ، و آن آسودگي فرد را به خدا مي رساند . خداوند چيزي نيست جز شادماني قلبت ، تپش وجودت با ريتم هستي . خدا كسي نيست كه تو بخواهي ببيني اش و يا با او رويارو شوي . آن ناپديدي نفس است . آن حل شدن است : يخ نفس حل مي شود و تو با اقيانوس يكي مي شوي . آن احساس اقيانوس بودن خدا است .

خدا را نمي توان عبادت كرد . فرد مي تواند خدا شود اما نمي تواند خدا را عبادت كند . تمام عبادات غلط اند ، تمام عبادات بيهوده اند . خدا شو ! ... كمتر از آن مخواه . و ما دانه ها را در وجودمان داريم .

پايان فصل سوم

امین ایران(dr_lucifer60@yahoo.com)